Türkiye Cumhuriyeti tarihine baktığımızda nerdeyse her on yılda bir askeri darbeler olmuştur. 27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971, 12 Eylül 1980, 28 Şubat 1997 post-modern askeri darbeleri Türk toplumunu derinden etkilemiştir. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Türkiye'de Sovyet Rusya'nın tehdidi ile antikomünist bir yapılanma oluşmuştur. Bu yapılanma orduda ABD'nin emperyalist çıkarları doğrultusunda bir nitelik taşımıştır. Ülkemizde 1923-1945 yılları arasında sınıflar arası uçurum giderek artmıştır. Türkiye İkinci Dünya Savaşı'na girmemesine rağmen altı yıl süren savaş geniş toplum kesimlerini daha da yoksullaştırmıştır. Bu dönemde komünist tehdidine karşı Kapitalist ABD ve Batılı Devletlerin desteğine ihtiyaç duyan sermaye sahipleri aynı zamanda bu ülkelerle ticari ve ekonomik olarak bütünleşmeyi hedeflemişlerdir. İki kutuplu bir dünyanın egemen olduğu bu dönemde Türkiye tercihini ABD'den yana kullanmıştır. Türkiye'de ordunun yaptığı askeri darbelerin hemen hepsi küresel emperyalizmin bir sonucudur. Bir ülkenin bağımsız bir yapıya kavuşarak sanayileşmesi, kalkınması ve kendi ayakları üzerinde durmaya çalışması, emperyalizmin çıkarlarına indirilmiş en büyük darbedir. Bu noktada Türkiye'de yapılan askeri darbeler bu çerçevede değerlendirilmelidir. Sermaye çevreleri, çıkarları için her zaman bu emperyalist güçlerle bağlantı içerisinde olarak hareket etmişlerdir. Yapılan bu darbeler sonucunda Türkiye'de demokrasi ve özgürlükler askıya alınmış, sağ-sol çatışmalarıyla toplumsal kargaşa oluşturulmuştur. Bunun sonucunda ise; açlık, fakirlik, işsizlik ve gelir adaletsizlikleri artmıştır. Bu durum 1945'li yıllardan itibaren aşık şiirine de yansımıştır. Cumhuriyet döneminin ilk ozanlarından Habib Karaaslan, Ali İzzet Özkan ve Talibi Coşkun gibi ozanlar tarafından başlatılan sosyal ve politik protesto, 1960'lı yıllardan itibaren Aşık Mahzuni'de de görülür. Aşık Mahzuni'nin şiirlerinde 12 Mart 1971 ve 12 Eylül 1980 Askeri Darbeleri'nin etkilerini görürüz. Ozan şiirlerinde bu darbeleri protesto etmiştir.