Türkülerin konularına göre sınıflandırılması, araştırmacılar tarafından değişik kaynaklarda farklı şekillerde ele alınmıştır. Bu konuda, ortak noktaların tespit edilebileceği, fakat kesin bir çizgiye oturtulamayacağı bütün araştırmacıların birleştiği bir sonuçtur.

Hikmet Dizdaroğlu, "Halk Şiirinde Türler" adlı eserinde, içlerinde batılı yazarların da bulunduğu araştırmacıların tasniflerine örnekler vererek, bu sınıflandırmaların hiç birinin bütünüyle, Türk halk türkülerinin çeşitlerini kapsamadığını, eksik yanları bulunduğunu ifade eder; Türk halk türkülerinde işlenen başlıca temleri göz önüne alarak aşağıdaki sınıflamanın uygun düşeceğini belirtir: 1) Ninniler ve çocuk türküleri; 2) Doğa üzerine söylenmiş türküler; 3) Aşk türküleri; 4) Kahramanlık türküleri; 5) Askerlik türküleri; 6)Tören türküleri; 7) İş türküleri; 8) Eşkıya türküleri; 9) Acıklı olaylarla ilgili türküler; 10) Güldürücü türküler; 11) Karşılıklı (diyaloglu) türküler; 12) Oyun türküler; 13) Ölüm türküleri (ağıtlar).

Yukarıdakine benzer bir tasnifi Cahit Öztelli de yapmış, ama daha önce türküleri doğuş sebeplerine göre iki büyük kola ayırmıştır: 1. Olaylı türküler; 2. Duygusal türküler. Öztelli, Dizdaroğlu'nun yaptığı sınıflamaya uygun olarak, konularını alt başlıklarla açmıştır; doğa ve çoban türküleri, tören ve mevsim türküleri, iş ve esnaf türküleri gibi. Cahit Öztelli de bu sınıflamaların hiç bir zaman kesin olmayacağını örnek verilecek olursa bir kahramanlık türküsünün, aynı zamanda, oyun havası sayılabileceği gibi, bir aşk türküsünün de, doğa türküsü niteliği taşıyabileceğini belirtmiştir.

Pertev Naili Boratav da, "Türkiye'nin halk geleneğindeki türkü gereçlerini" göz önüne alarak "bileşik düzenli bir bölümle", diğer araştırmacılardan farklı bir sınıflamayı önermiştir. Boratav, yaptığı tasnifte, türküleri A ve B şeklinde iki bölüme ayırmıştır. A bölümüne, lirik türküleri, taşlama-yergi ve güldürü türküleri, anlatı türkülerini almış, bunları da alt başlıklara ayırmıştır; B bölümünde de, iş türküleri, tören türküleri, oyun ve dans türküleri şeklinde üç başlık altında topladığı türküleri, alt başlıklarla genişletmiştir. Boratav, A bölümündeki, üç ana başlığın, türkünün metninde gelişen konu ile belirlendiğini; B bölümündeki, üç ana başlıkta ise, türkülerin söylenmelerine vesile olan olguların rol aldığını ifade ederek yaptığı tasnifte izlediği yolu açıklamıştır.

Cem Dilçin, "Türk Şiir Bilgisi" adlı eserinde, belli başlı konuları göz önüne alarak türküleri sınıflandırdığını belirtmiş ve yaptığı sınıflandırmaya örnekler vererek açıklama yoluna gitmiştir. Dilçin'in sınıflaması şöyledir:

1) Ninniler; 2) Çocuk Türküleri; 3) Doğa türküleri; 4) Aşk türküleri; 5) Kahramanlık ve Askerlik türküleri; 6) Tören türküleri; 7) İş türküleri; 8) Karşılıklı türküler; 10) Ölüm türküleri (ağıtlar).

Mehmet Özbek de türküleri; lirik türküler, satirik türküler, olay türküleri, tören ve mevsim türküleri, iş ve meslek türküleri, pastoral türküler, didaktik türküler, oyun türküleri ana başlıkları altında, 14 alt başlığa ayırmış; fakat üniteler arası, kesin sınırlar bulunmadığından bu ayırımın şekilden öteye gidemeyeceğini belirtmiştir.