Tasavvufi halk edebiyatının bir kolu daha var:

Halvetiyye'yle Kalenderiyye'yi birleştirerek Safaviyye tarikatını kuran Erdebilli Safiyyedin'in (735 H. 1334) torunu Alaeddin Ali'nin (830 H. 1427) halifesi Hamid-i Veli'ye (815 H. 1412) intisap eden ve 833'te (1430) Ankara'da vefat eden Hacı Bayram-ı Veli'nin tesis ettiği "Bayramiyye"nin "Melamiyye" şubesi, eski Melametilerin tam mümessili olmuş, miladi XVI. yüzyılın ikinci yarısında, hükümete karşı esaslı bir isyan tertibiyle töhmetlenip İstanbul'a getirilerek Süleymaniye'de Deveoğlu yokuşunda, başı enseden baltayla kesilmek suretiyle şehit edilen Hamza Balı'dan sonra "Hamzaviyye" adıyla anılmıştır. Hacı Bayram'dan itibaren heceyle meydana gelen tasavvufi halk edebiyatının bir kolunu Melami - Hamzaviler temsil etmişlerdir ki bu edebiyat, karakter bakımından hem zühdi - tasavvufi halk edebiyatından, hem Alevi - Bektaşi edebiyatından tamamiyle ayrıdır. Bu edebiyatta aşk ve heyecan, irfanla beraber yürür; Varlık Birliği inancı ilk planda gelir. Bektaşi edebiyatındaki laübalilik ve alay bu edebiyatta hiç yoktur; şathiyyelerinde bile ilim ve irfan hakimdir. Esmayı, yani Tanrı adlarını anarak sülukü, ayrı giyim-kuşamı, tekkeyi ve vakıftan beslenmeyi kabul etmeyen, bu suretle tarikat ehlinden ayrılan Melamet erbabının bu esaslara dayanan inançları, şiirlerinde de belirir. Hacı Bayram'la başlayan bu edebiyat da Yunus'un tesiri altındadır; hatta Yunus, zahidane şiirleriyle nasıl zühdi - tasavvufi edebiyata alınabilirse, melameti belirten şiirleriyle de bu edebiyatın bir mümessili sayılabilir. Hacı Bayram'ın,

Çalabım bir şar yaratmış iki cihan aresinde
Bakıcak didar görünür ol şarın kenaresinde
(...)
Ol şar dediğim gönüldür ne akıllı ne usludur
Aşıklar kanı sebildir ol şarın kanaresinde

beyitlerini okurken Yunus'un

Girdim gönül şehrine daldım anın bahrına
Işk ile gider iken iz buldum can içinde

Bu izimi izledim sağım solum gözledim
Çok acayipier gördüm yoktur cihan içinde

beyitlerini hatırlamamaya imkan yoktur.