Bu şiirde Hacı Bayram, gerçek aşkla yandığını, gerçek ere gönül verdiğini, aşk derdinin kendisine derman kesildiğini, gönlünün Tanrı Arş'ı olduğunu, bütün alemi kendisinde bulduğunu, Tanrı'ya kavuşmak için Tanrı'dan başka varlıkların izafi olduğunu anlayıp Tanrı kudretiyle manevi yolculuğa düştüğünü, bu yoklukta gerçek varlığı bulup sevgiliyle, Tanrı'yla bayram ettiğini bildiriyor.