Mani, söyleyenleri belli olmayan dörder mısralı ve her bir mısrası bağımsız olan şiir kümeleridir. Halk şiirinin bir türü olan manilerde çoğu 1., 2., 4. mısralar kafiyelidir. Son iki mısrada asıl söylenecek olan şey belirtilir. İlk iki mısra giriş bölümüdür. Manilerde genellikle hece ölçüsü olarak yedili ölçü (3+4) kullanılır. Çok az olmakla beraber sekizli hece ölçüsünün de kullanıldığı görülür. Manilerde konular geniş ve kapsamlıdır. Aşk, hasret, sevgi, ihanet, ilenç, övgü ve daha sayılmayacak kadar konular manilere girer.
Konya'da derlenen en eski maniler M. Ferid Uğur ile Saadettin Nüzhet Ergun Bey'in müşterek yayımladıkları "Konya Halkıyyat ve Harsiyyatı" kitabında görülmektedir. Daha sonraları Sayın Mehmet Önder Bey'in eşi Zafer Önder Hanım'ın Türk Folklor Araştırmaları Dergisi'nin 1. cildinin 6. sayısı ile 2. cildin 27. sayısında yayımlanan Konya Manileri ile; esaslı bir çalışma ürünü olan, uzman folklorcu Seyyit Küçükbezirci dostumuzun derleyip "Yeni Meram" gazetesinde yayımladığı folklorik araştırmanın bir bölümü olarak Konya Manileri'ni görüyoruz.
Anonim manilerin yanında, belirli günlerde özellikle ramazan aylarında mani düzüp yazan ve bu geleneği günümüze kadar getiren şair dostlarımız arasında A. Rıdvan Bülbül, Mahir İba, Nevzat Küçükerol ile Yalçın Dikilitaş'ı unutmamak gerekir.
Son zamanlarda Feyzi Halıcı ağabeyin yazıp yayınladığı "Dörtlemeler" ise mani geleneğinin daha modernize edilmiş haliyle büyük beğeni kazanmaktadır.
Bölümler halinde bu sütunda yayımladığımız 110 adet mani, özel kitaplığımda bulunan yazma bir defterden alınmıştır. Bazılarının kafiye ve ölçüleri bozuk olup biz değiştirmeden aynen alıyoruz. Ayrıca bu maniler arasında Konya Halkıyyat ve Harsiyyatı isimli kitaplarda yayımlanan maniler ile benzer olanlarına da rastladık. Bizdeki her maninin başında "Gel Aman" nakaratı kullanılıyor.