Bakar gelse bağlar güler dağlar ağlar
Bülbüller zar eder gül yarasından
Toprak cana gelse tomurcuk açar
Arı oğul verir bal yarasından
Sinedeki bağın lalesi solmaz
Dağlar su vermezse deryalar dolmaz
Bağbansız bahçenin meyvası olmaz
Kökü kurur gider dal yarasından
Dallar kurur ise yeşermez olur
Meyveyi özünden deşirmez olur
Atası dilinden düşürmez olur
Közün kavurduğu kül yarasından
Küller közün sonandaki cismidir
Sefai özünün fani ismidir
Söz odur ki gönüllerin resmidir
Lokman naçar kalır dil yarasından