Ne yapayım emmim kızı
Hiç çare yok dertlerine
Eller yaylıya göçerler
Kimler konar yurtlarına
O yollarına giden gelmez
Gün günü yırar arası
Nicesinden geçti kaldı
Yıkılsın deve deresi
Komşu ile hoş geçinir
Herkes hatırın sayar
Gurbette olan uşaklar
Acı haberini duyar
Alman'a haberi gitti
Emmisinin kızın gözler
Soğuk yüzün gördüler
İstanbul'dan gelen kızlar
Yıkıldı damın direği
Bozuldu evin kurağı
Ev sahibi olmayınca
Olur mu evin gereği
Artık ümüdün kesildi
Gittin emmim kızı gittin
Kutnu yataklar döktün de
Kara topraklara yattın
Şimdi ağlamam emmim kızı
Sonra gelir sıraları
Her gelen tazeliyor
Sinemdeki yaraları
Kınaman beni komşular
Kara yaralıyım duramıyom
Avratların arasında
Emmim kızı göremiyom
Ne yapayım emmim kızı
Herkes ayrılır eşinden
Yarin bir gün olur
Ben de gelirim peşinden
Önüme sofra koyarlar
Bardağa çay koyan yok
Yalnız yemek mi yenir
Yoldaş olup yiyen yok
Kime teslim eyledin gittin
Yükteki çatal yorganı
Kurban Bayramı geliyor
Çifte keserdim kurbanı
Konuşup da söylemedin
Töbe duymadık dilini
Ayan olsun anam babam
Yolladık büyük gelini
Herkes gelir geri gider
Zeynep ağlar Esme ağlar
Eli keserli gelir de
Otururdun Husne'yinen
Küşüm çekme emmim kızı
İssiz evimi beklerim
Burada bulamazsam
Gider Mehmet'i yoklarım