Arifler baharda yeşeren bağı
Anasından doğmuş kula benzetir
Sonsuzluk içinde çark eden çağı
Bu devri alemi yola benzetir
Her insan bir türlü hülyaya dalar
Bu kusursuz yapan ustayı arar
Kimleri boş boşa fikrini yorar
Kendini bir büyük göle benzetir
Bazıları mücadele vererek
Ol deyince olduğunu bilerek
Her maddede Yaratan'ı görerek
Çirkini güzeli güle benzetir
Çiçekler dökülür gelinir sona
Meyveler yetişir can verir cana
Tadınca her nimet tatlıdır ona
Ekşiyi tatlıyı bala benzetir
Kaysıyı elmayı her türlü bağı
Onlara tat veren Ulu Mevla'yı
Ve onun lütfunda kara toprağı
Yetmiş meyve veren dala benzetir
Yaz geçer yapraklar solmaya başlar
Çalışan rızkını almaya başlar
Hep aynı hareket aynı telaşlar
Kamiller bunları sele benzetir
Güz gelip soyunca şalını dağlar
Beyani ölenler göçünü yollar
Ölse de yaşayan şu ölmez kullar
Kendini bir sonsuz yıla benzetir