Esti acı poyraz kalem yıkıldı
Evrenime göz eyledi yel benim
Yuvam ilmik ilmik oldu söküldü
Emeklerim az eyledi yel benim
Kınamayın beni kavim kardaşlar
Didemden akıyor kan ile yaşlar
Ey günümde hatır soran yoldaşlar
Dostlarımı yüz eyledi yel benim
Gahi girip bir kazanda kavruldum
Gahi hamur gibi olup yoğruldum
Duman olup gökyüzünde savruldum
Küllerimi toz eyledi yel benim
Şahsenem der bitmez feryadı zarım
Yüklendi barhanem kesildi karım
Ne kışım bellidir ne de baharım
Yazlarımı güz eyledi yel benim